(γράφει ο δικηγόρος Γεώργιος Λωρίτης 8-12-2017 )
Θα πρέπει επιτέλους να πάψει η διοίκηση, τα δασαρχεία και οι δασολόγοι γενικώς (ιδιώτες κλπ.) να αναπαράγουν την παραπλανητική πληροφορία ότι για τα εκχερσωμένα πριν το 1975 δήθεν εξαγοράζεται και η κυριότητα. Η περίπτωση αυτή είναι ένα τρανταχτό παράδειγμα του πόση ζημιά γίνεται όταν τέτοια θέματα που είναι καθαρά νομικά , προσεγγίζονται και χειρίζονται με εφόδιο την επιστήμη της δασολογίας και όχι την νομική επιστήμη. Η επιστήμη της δασολογίας έχει προφανώς άλλο αντικείμενο και όχι τα νομικά. Έτσι αδυνατούν να αντιληφθούν και να κρίνουν από μόνοι τους το εάν η εξαγορά (και για τα εκχερσωμένα πριν το 1975) δίνει αληθινά κυριότητα ή όχι , και μοιραία αναπαράγουν μηχανικά την γραμμή της κεντρικής διοίκησης που παραπλανητικά διαφημίζει ότι εξαγοράζεται η κυριότητα.
Ενώ έχω ήδη αποκαλύψει από πολύ νωρίς ότι δεν πρόκειται για αληθινή κυριότητα αλλά για κούφια ψευδοκυριότητα με το από 20-5-2017 άρθρο μου, και ενώ δεν μπορούν να επιχειρηματολογήσουν για το αντίθετο και δεν έχει γραφτεί τεκμηριωμένη αντίθετη άποψη, εν τούτοις ακόμη και σήμερα τα δασαρχεία και οι δασολόγοι εξακολουθούν να διατυμπανίζουν πεισματικά (αλλά μόνο προφορικά) ότι η εξαγορά για εκχερσώσεις πριν το 1975 δίνει και κυριότητα εκτός από χρήση. Έτσι παραπλανούνται οι πολίτες με ολέθρια αποτελέσματα για τις περιουσίες τους. Το σωστό θα ήταν η κάθε επιστήμη να περιορίζεται στο αντικείμενό της, γιατί έτσι όπως ο νομικός δεν ξέρει να κάνει π.χ. φωτοερμηνείες, έτσι και ο δασολόγος δεν ξέρει π.χ. να κατανοεί το νόμο όταν η περίπτωση ξεφεύγει από την επιφανειακή-πρώτη ματιά.
Η αλήθεια που δεν μπορούν (ή δεν θέλουν) να κατανοήσουν κάποιοι είναι ότι και για τα εκχερσωμένα πριν το 1975 , παρ’ ότι ο νόμος αναφέρει σε ένα σημείο την λέξη κυριότητα , εν τούτοις και πάλι δεν πρόκειται για αληθινή κυριότητα , αφού εξακολουθούν να υπάρχουν οι ίδιες δεσμεύσεις για την εξαγοραζόμενη έκταση που υπάρχουν και για τα εκχερσωμένα μετά το 1975, δηλ. και στις 2 περιπτώσεις αποκτάται μόνο διοικητική άδεια που σου δίνει το δικαίωμα χρήσης για μόνο αγροτική καλλιέργεια και υπόκειται (η άδεια αυτή) στην δυνατότητα της διοίκησης να την ανακαλέσει μονομερώς υπό προϋποθέσεις. Όσο για το δικαίωμα μεταβίβασης και την μεταγραφή στο υποθηκοφυλάκειο (που ισχύουν τόσο για τα πριν όσο και για τα μετά το 1975) , η μεταβίβαση και η μεταγραφή δεν δημιουργούν κυριότητα αλλά απλώς μεταβιβάζουν και μεταγράφουν αυτό που υπάρχει δηλ. δικαίωμα χρήσης (μόνο), έτσι όπως θα μπορούσε να μεταβιβάζεται και να μεταγράφεται ένα ενοικιαστήριο (διαρκείας μέχρι ανακλήσεως….). Και βέβαια θα πεί ο δασολόγος : «αφού ο νόμος γράφει κυριότητα, που να ξέρω εγώ ότι δεν πρόκειται για αληθινή κυριότητα ; » Πολύ σωστά ! δεν μπορεί ο δασολόγος να ξέρει ! …. μπορεί όμως ο δασολόγος να μην ανακατεύεται και κυρίως να μην επιμένει για νομικά θέματα ….. Άς τα αφήσουν αυτά στους νομικούς που η δουλειά τους είναι να ξέρουν τα νομικά θέματα. Παρόμοια ισχύουν και για τις αντιρρήσεις κλπ.
Άς σημειωθεί εδώ ότι η ανωτέρω γνώμη μου επιβεβαιώθηκε προσφάτως και από τη νομολογία του Συμβουλίου της Επικρατείας και μάλιστα της Ολομελείας που με την 2362/2017 απόφασή της έκρινε σε παρόμοια περίπτωση ότι «…δεν ήταν δικαίωμα πλήρους και ανεμπόδιστης, κατά το ιδιωτικό δίκαιο, κυριότητας, αλλά ιδιόρρυθμο δικαίωμα κυριότητας, που παραχωρήθηκε από τον νόμο, όχι με πράξη ιδιωτικής βουλήσεως και εμπεριείχε αυτονοήτως επιφύλαξη ανάκλησης…..» και επικύρωσε ανάκληση (σ.σ. όχι απαλλοτρίωση με αποζημίωση αλλά απλή διοικητική ανάκληση) «κυριότητας» μετά από έναν αιώνα (87 έτη).
Αναμένεται Συνέχεια …..
έπεται άρθρο αποκάλυψη για το πώς Εμποδίζουν τους πολίτες να προσφύγουν στο Συμβούλιο της Επικρατείας παραβιάζοντας την νομολογία του.
ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΛΩΡΙΤΗΣ
ΔΙΚΗΓΟΡΟΣ
Site : http://loritis.com
[/fusion_text][/fusion_builder_column][/fusion_builder_row][/fusion_builder_container]
Recent Comments